travel around EU: linz

การเดินทางเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้....
5.09.2014
คือความจริงอยากจะเขียนมาตั้งนานละ แต่ไม่ค่อยมีเวลา อยู่มาซัก 3 เดือนแล้ว เพิ่งจะเริ่มม อยู่ที่นี่ไม่ใช่ว่ายุ่งเพราะเรียนหนักนะ คือแบบเที่ยวกับปาร์ตี้หนักซะมากกว่า555555
เข้าเรื่องการเลยดีกว่า คือตัวเรานี้ก็เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนหนึ่งปีที่ประเทศออสเตรีย ที่เมืองลินซ์ ซึ่งเป็นเมืองใหญ่อันดับสามของออสเตรียและเป็นเมืองหลวงของ Upper Austria ที่ได้เป็นก็เพราะโครงการเราเป็นนานาชาติและมีสัญญากับมหาลัยแห่งนี้(เราไปเรียนที่ JKU) เราใช้เกรดและคะแนนโทเฟลยื่น สุดท้ายก็ได้มาเรียนปีสามที่นี่ โอนเกรดกลับได้หมด และเรียนต่อที่ไทยอีกปีนึงก็จบบ

เราเรียนเศรษฐศาสตร์ภาคภาษาอังกฤษ แต่ไม่ไได้คิดว่าอังกฤษของตัวเองจะดีมากขนาดนั้น การมาแลกเปลี่ยนครั้งนี้ก็เป็นธรรมดาที่จะตื่นเต้น ตามประสาคนไม่เคยห่างบ้านไปไกลถึงปีนึง แถมต้องดูแลตัวเองทั้งหมด ไม่มีใครมาบังคับ ที่สำคัญคือคิดในใจว่าตูจะพูดกับเพื่อนฝรั่งรู้เรื่องป่าวฟะ55555 คือจินตนาการตัวเองพูดอังกฤษตลอดเวลาไม่ออกเลย อยู่ที่ไทยก็พูดเฉพาะเวลาพรีเซ้นงานไรงี้ แต่เอาวะ มาถึงขั้นนี้ เอาไงเอากันนน

รอเครื่องที่เวียนนา

กว่าจะได้เข้าเรื่อง เกริ่นมาซะยาววว ขอเล่าอีกนิดว่าเรามาแลกเปลี่ยนกับเพื่อนสนืทที่คณะอีกคน ก็เลยอุ่นใจขึ้นหน่อย จำได้ว่าวันแรกที่ออกจากบ้านมาสุวรรณภูมิที่แบบชิวมาก จัดกระเป๋าก่อนเดินทางซักอาทิตย์นึง แบบว่างเกินเลยขี้เกียจ พวกเพื่อนที่ม่ได้ไปแลกเปลี่ยนก็เปิดเทอมกันหมดแล้ว เราก็ไม่ต้องไปมอ รอไปเลยทีเดียว ป๊าขับรถมาส่งที่สนามบิน เครื่องออกเกือบเที่ยงคืน แต่คนเยอะเว่ออออ พอหาเกตเจอก็นั่งรอเพื่อน พอได้เวลาเข้าเกตเท่านั้นแหละ น้ำตาแตกเลยทีเดียว แบบไม่คิดจะร้องเลยนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นเพื่อนร้องก็อยากจะร้องตาม ครอบครัวมาส่งกันพร้อมหน้า จำได้ว่าตอนขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อไปที่รอตรงผู้โดยสารขาออกนี่คือครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้าทุกคน ตอนนั้นคือไม่อยากไปแล้ว คิดว่าชีวิตต่อจากนี้อีกปีต้องเหงาแน่ๆ (ดราม่าแปปป) แต่พอเข้ามาที่นั่งรอเท่านั้นแหละ อยู่ดีๆก็หายเศร้าเฉย แบบอยากจะไปแล้วว เค้าอยากขึ้นเครื่องแว้ววว (เปลี่ยนโหมดอย่างรุนแรง) พอได้ขึ้นเครื่อง Austrian airline ก็หลับทันที (อะไรวะเนี่ยย) เครื่องเค้าดีนะ แต่ที่นั่งแอบแคบไปนิด เรานั่ง economy ด้วยมั้ง ตอนจะลงงี้ปกติเราจะกลัวมาก คือแบบขี้หูจะออกมาเต้นระบำอยู่แล้วว แต่กัปตันจอดนุ่มมากก

นั่งเครื่องนี้ไปลินซ์

เดินทางถึงกรุงเวียนนา เมืองหลวงของออสเตรีย ประมาณ 10 โมงเช้าของอีกวัน ใช้เวลาประมาณ 10 ชม แต่ต้องรอเปลี่ยนเครื่องไปลินซ์(Linz) อีกเจ็ดชม ซึ่งแบบจากเวียนนาไปลินซ์แค่ครึ่งชม -*- กำ เราก็ใช้เวลาเป็นประโยชน์มาก นั่งเล่นเน็ตฟรีที่สนามบินตลอด 7 ชม ที่รอ (productive ตั้งแต่วันแรกที่ไปเลยทีเดียววว) รอจนรากงอกแล้ววว ของในสนามบินก็แพงตั้งแต่น้ำปล่า ไม่ต้องคิดจะซื้ออย่างอื่นเลย แบบน้ำขวดละ 1.99 euro ประมาณ 80 กว่าบาท ขวดเท่าน้ำทิพขวดเล็กบ้านเราเลย แต่ก็ต้องซื้อ คือหิวน้ำมากก สุดท้ายได้เวลาขึ้นเครื่องไปลินซ์ เครื่องเล็กได้อีกกกกก จุได้ 30คน หวาดเสียวมากก แต่กัปตันขับดีอีกแล้ว คือเป็นอะไรที่ประทับใจ(แค่เครื่องบินชั้นยังชอบเลยคิดดู) พอเครื่องลงจอดสนามบิน Blue Danube ที่ลินซ์ ก็เจอ mentor คือต้องบอกกว่าว่าเค้าคือคนที่จะช่วยดูแลเราตลอดเวลาที่อยู่นี่ แบบมีไรไม่เข้าใจ มีปัญหาก็ปรึกษาไรงี้ แต่ mentor บางคนก็มารับแล้วก็หายไปเลยก็มี แต่เมนเทอร์เราใจดีมาก เป็นคนรัสเซีย ชื่อ Artem คือเค้ามาเรียนโทที่มอเดียวกับเรา แต่พูดเยอรมันเก่งมากกก (หล่อนิดๆด้วยนะ555 เป็น first impressionเล็กๆน้อยๆ) เค้ามาพร้อมเมนเทอร์เพื่อนเราอีกคน แต่คนนี้หลังจากมาส่งเพื่อนแล้วหายไปเลยย เค้าก็พานั่งแท็กซี่มาส่งถึงหน้าหอ ช่วยลากกระเป๋า จัดการเรื่องที่พักให้เสร็จสับ พาขึ้นไปเก็บของที่ห้อง เรานอนห้องเดี่ยวแยกกับเพื่อน ห้องติดกัน แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเราเปิดห้องไม่ได้T^T ปรากฏว่ากุญแจเสียยยย ฟ้ากกกก คืนแรกเลยต้องนอนกับเพื่อนไปก่อน โชคดีที่มันมี2เตียง แต่หลังจากเราออกไปแล้วก็มีแม่บ้านมาเอาอีกเตียงออกไป0-o

ห้องเราเองง

หลังจากเก็บของทุกอย่างก็กะจะออกไปเดินสำรวจซะหน่อย ก็อยากหาเพื่อนคนอื่นไปด้วย แต่คือเพิ่งมาถึงยังไม่รุ้จักใคร พอดีมีคนที่มาถึงก่อนโพสในกรุ๊ปเด็กเอ้กเช้นปีนี้ว่ามีใครอยากไปดู festival ประจำปีมั้ย คือมันเป็นงานกลางคืนประจำปีแบบมีโชว์ จุดพลุ ออเคสตราเล่นบนเรือริมแม่น้ำดานูบไรงี้ เราก็โชคดีได้อีก มาถึงคืนนั้นพอดี เพื่อนเราเลยบอกว่าจะไปด้วย เค้าให้มาเคาะห้องเค้า แต่คือเค้าเป็นผู้ชายย เรากะเพื่อนเป็นผู้หญิง แต่ใครสน ณ จุดนี้5555 ก็เลยรวบรวมความกล้าไปเคาะห้องเค้า ปรากฏไม่มีใครเปิดประตู กำเวรรร ก็แบบถอดใจละ สุดท้ายเดินลงมาที่receptionข้างล่างหอ เจอเค้านั่งอยู่เฉยยย เรากะเพื่อนก็แบบเข้าไปทักเลย แล้วก็รุ้จักกัน เค้าเป็นคนเบรารุส วันแรกก็ได้เจอเพื่อนดีๆเลย เราก็ยังคุยกะเค้าจนถึงปัจจุบัน เค้ารอเพื่อนอีก2 คน เราเลยได้รุ้จักไปด้วย มาจากอิสโทเนียคนนึง อีกคนเป็นคนเสปน ตอนนี้เป็นเหมือนพี่สาวเราไปแล้ว ทุกคนคือดีมากก เค้าพาเราเดินจากหอไปcity center ในเมือง จตุรัสกลางเมืองเรียกว่า Hauptplatz เป็นจตุรัสที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปกลาง คือจะบอกว่ามันโคตรรรไกลลล เพิ่งมารุ้ทีหลังว่าไม่มีใครเค้าเดินกัน เค้านั่งรถแทรม บอกใครว่าเคยเดินมานี่คือทุกคนดูตกใจมากก แบบยูเดินได้ไงประมาณนี้ ตอนนั้นมืดแล้ว เราก็มาจองที่นั่งดูงานกันริมน้ำดานูบ โรแมนติกเว่อ(ถ้าไม่มีคนสูบบุหรี่ข้างๆ -.,-) คนมางานเยอะมากกกกกก เกือบหลงกันตั้งแต่วันแรก ดูบรรยากาศครึกครื้นดี มีฟามสุขขข พลุก็สวยย แบบบรรยายไม่ถูก ไม่มาเองไม่รุ้ เราก็คิดในใจ การเริ่มต้นชีวิตที่นี่เริ่มขึ้นแล้วสินะ กว่าจะกลับถึงหอเกือบตีหนึ่ง เหนื่อยมาก สุดมาก นี่ขนาดวันแรกยังเอ็กซตรีมขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถึงวันต่อๆไปเลย แต่ยอมรับว่าเราชอบที่นี่แล้วจริงๆ....